Data i miejsce urodzenia: 24 maja 1966 roku, Marsylia (Francja)
Narodowość: Francja
Pozycja na boisku: pomocnik / napastnik
Największe osiągnięcia
-
Mistrzostwo Francji (1989)
-
Puchar Francji (1989)
-
Mistrzostwo Anglii (1992, 1993, 1994, 1996, 1997)
-
Puchar Anglii (1994, 1996)
-
Tarcza Dobroczynności (1993, 1994, 1996, 1997)
-
Mistrzostwo Świata w piłce plażowej (2005)
-
Gracz Roku wg PFA (1994)
-
Gracz Roku wg FWA (1996)
-
Najlepszy Piłkarz Stulecia (2001)
-
Najlepszy Piłkarz w historii Premier League (2005)
Wczesne lata
Eric Cantona urodził się we francuskiej Marsylii 24 maja 1966 roku. Młody Cantona rozpoczynał swoją przygodę z futbolem od klubu SO Caillolais. Początkowo młody zawodnik występował jako bramkarz, jednak szybko dostrzeżono jego talent do gry ofensywnej i ustawiano w przedniej formacji. W SO Caillolais zagrał w ponad 200 spotkaniach, po czym zauważyli go skauci piłkarscy Auxerre, w której występował przez kolejne 4 lata.
Kariera klubowa
Cantona debiutował w Auxerre 5 listopada 1983 roku. Nie przebił się do składu na stałe, dlatego został wypożyczony do drugoligowego Auxerre. Po powrocie do macierzystego klubu zaczęły wybryki piłkarza. Najpierw uderzył w twarz kolegę z zespołu, a rok później zaatakował kopnięciem zawodnika Nantes – Michaela Der Zakariana. Został za to zawieszony na 3 miesiące. W Auxerre zagrał 81 spotkań, strzelając w nich 23 bramki.
W 1988 roku przeszedł do Olympique Marsylia. Tam również miał kłopoty – po jednym z meczów towarzyskich, podczas zmiany, zdarł z siebie koszulkę piłkarską i wykopał piłkę na trybuny. Został zawieszony i był wypożyczany do innych klubów: Girondins Bordeaux i Montpelier HSC. W tym pierwszym klubie jego charakter znów dał o sobie znać – pobił się z jednym z kolegów, a drugiemu rzucił butami w twarz. Miał zostać zawieszony, ale po wstawiennictwie liderów Montpellier – Laurenta Blanca i Carlosa Valderramy – Cantona pozostał w klubie, walnie przyczyniając się do wywalczenia Pucharu Francji. Dobre występy w Montpellier, skłoniły Olimpique do ściągnięcia zawodnika z wypożyczenia. Współpraca z Cantoną układała się należycie do czasu, kiedy trenerem piłki nożnej nie został Raymond Goethals, z którym krewki napastnik popadł w konflikt i musiał poszukać nowego pracodawcy.
Przystań znalazł w Nimes Olympique, ale nie na długo. To za sprawą kolejnego incydentu, kiedy rzucił w sędziego piłki nożnej piłką w proteście na jedną z jego decyzji. Podczas postępowania dyscyplinarnego przed Francuską Federacją Piłki Nożnej najpierw ukarany został miesięcznym zawieszeniem, a po tym jak zwyzywał członków komisji, karę wydłużono do 2 miesięcy. 16 grudnia 1991 Cantona zakończył karierę piłkarską. Do powrotu nakłonił Cantonę ówczesny selekcjoner reprezentacji Francji – Michel Platini, a za radą Gerarda Houlliera, postanowił zmienić otoczenie i spróbować swoich sił w Anglii.
Tak też się stało. W 1992 roku Cantona podpisał umowę z Leeds United. Przygoda nie trwała długo – zawodnik popadł w konflikt z menadżerem Leeds – Howardem Wilkinsonem i 24 listopada 1992 roku poprosił o transfer piłkarski do innego klubu, zastrzegając, że interesuje go wyłącznie Manchester United, Liverpool albo Arsenal. W trakcie rocznego pobytu w Leeds, Eric Cantona strzelił na drużyny 9 bramek w 28 meczach, w jakich wystąpił.
Zainteresowanie piłkarzem wykazał Manchester United. Do transferu doszło pod koniec 1992 roku. Zespół błyskawicznie zaczął punktować i z 8. miejsca przed transferem, awansował na 1., zdobywająć mistrzostwo Anglii. Sukces ten został powtórzony rok później, a Cantona strzelil 25 bramek. 25 stycznia 1995 roku doszło na najgłośniejszego niechlubnego incydentu z udziałem Erica Cantony. Po faulu na obrońcy Crystal Palace, Cantona został wyrzucony z boiska. Zmierzając do tunelu prowadzącego do szatni, Cantona przeskoczył na trybuny i potraktował niebezpiecznym kopnięciem w stylu kung-fu kibica miejscowych. Za wyczyn ten piłkarz został skazany na 2 tygodnie więzienia, które ostatecznie zmieniono na 120 godzin prac społecznych. Został także wykluczony z wszelkich rozgrywek na 8 miesięcy, w wyniku czego Man Utd stracił tytuł mistrza Anglii.
Po powrocie na boisko Cantona wrócił do wielkiej dyspozycji i tytuł wrócił na stadion piłkarski Old Trafford. Po zakończeniu sezonu 1996/1997, 30-letni Eric Cantona oświadczył, że przechodzi na piłkarską emeryturę.
W czasie pięciu burzliwych lat na Old Trafford, Cantona wywalczył z Manchesterem United aż 4 Mistrzostwa Anglii. Wystąpił łącznie w Premier League w 144 meczach, w których strzelił na zespołu „Czerwonych Diabłów” 64 bramki. W sumie, we wszystkich rozgrywkach E. Cantona wystąpił w koszulce Czerwonych diabłów 185 razy i zdobył 82 gole.
Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji Francji zadebiutował w 1987 roku. W jednym z wywiadów telewizyjnych mocno obraził selekcjonera Henriego Michela i został odsunięty dyscyplinarnie od kadry. Wrócił do niej, gdy drużynę Francji objął Michel Platini – nie był to jednak dobry czas dla „trójkolorowych”. Na Euro ’92 zagrali słabo, a do Mistrzostw Świata w 1994 roku w ogóle się nie zakwalifikowali. Potem kadrę przejął Aime Jacquet i wszystko szło w dobrym kierunku. Niestety incydent z kibicem sprawił, że Eric Cantona nigdy już nie zagrał w koszulce drużyny narodowej – jego bilans zatrzymał się na 45 meczach i 20 bramkach.