Gra na pozycji przyjmującego wymaga od siatkarza wielu uniwersalnych umiejętności. Przyjęcie zagrywki, ataku z pierwszej linii bądź drugiej linii ataku, dobrej postawy w linii obrony, zastępowanie pozycji libero w grze obronnej – przyjmujący to bez wątpienia jedna z najbardziej odpowiedzialnych funkcji na boisku siatkarskim. Dziś opowiemy Wam więcej o grze na tej pozycji.
Spis treści:
Przyjmujący na boisku
Warto wspomnieć, że przyjmujących jest dwóch. Jest to jedyna pozycja, która w trakcie całego meczu zajmowana jest przez duet zawodników.
Jakie są zadania przyjmującego na boisku siatkarskim?
Przyjmujący, jak już wspominaliśmy, musi wykazywać się na boisku niezwykłą uniwersalnością. Musi być doskonale wyszkolony praktycznie w każdym elemencie siatkarskiego rzemiosła. Gra na jego pozycji wymaga dużej elastyczności i dostosowania do zmieniających się warunków na boisku. Do jego podstawowych zadań należy:
Przyjmowanie zagrywki przeciwnika
Jak sama nazwa wskazuje jednym z jego definicyjnych obowiązków jest przyjęcie zagrywki rywali. Przed próbą odbioru serwisu przyjmujący przybiera właściwą postawę siatkarską do podbicia piłki sposobem dolnym. W tej postawie siatkarskiej najważniejsze jest możliwe jak najdogodniejsze wykonanie czynności takich jak pad czy wypad, dlatego nogi muszą być ugięte, a ciało gotowe do ruchu w każdym kierunku. Technika gry nakazuje, by ręce znajdowały się jak najbliżej tułowia, a nogi ustawione są w nieco większym rozkroku. W momencie, gdy piłka zmierza w naszym kierunku należy odpowiednio ułożyć ręce – złączyć ze sobą przedramiona i łokcie oraz dłonie. Często należy wykonać ruch w kierunku piłki – w bok lub do przodu – należy wtedy pamiętać o tym, by najpierw wykonać krok w stronę piłki nogami, a nie dostawiać do niej wyłącznie przedramiona.
Celem przyjęcia zagrywki jest rzecz jasna jak najlepsze dostarczenie jej do rozgrywającego. Piłka powinna być dograna możliwie jak najbliżej siatki w taki sposób, by umożliwić swobodną wystawę w wielu kierunkach. Im lepsze przyjęcie zagrywki siatkarskiej, tym więcej opcji do rozegrania. Należy jednak pamiętać, że nie każdy serwis rywala da się przyjąć „w punkt”. Kluczem jest jednak to, by utrzymać piłkę po swojej stronie siatki – odbieranie serwisu na stronę przeciwnika to najgorsze, co może przydarzyć się przyjmującemu.
Skuteczna gra w linii obrony
Gdy przyjmujący znajduje się w linii obrony – czyli poza linią trzeciego metra, w obszarach pierwszej, piątej i szóstej strefy, to jedynym z jego obowiązków jest skuteczna gra w obronie. Musi zatem być doskonale wygimnastykowany, by mimo swojego słusznego wzrostu, zdołać sięgnąć opadających blisko parkietu piłek. Musi także doskonale antycypować grę i współpracować z blokiem – bronić tych części boiska, które nie są „chronione” przez blok. Pozycja przyjmującego w obronie musi być zatem bardzo dynamiczna – ten zawodnik jest zmuszony do tego, by reagować niemal w mgnieniu oka na boiskowe wydarzenia.
Ustawianie bloku w pierwszej linii
Gdy zawodnik grający na pozycji przyjmującego znajduje się w pierwszej linii to jednym z jego zadań jest ustawianie bloku. Przyjmujący zawsze blokuje na skrzydle, ale musi ustawić blok w taki sposób, by środkowy miał możliwość dołączenia do niego. Jeśli przyjmujący blokuje w pojedynkę musi zadecydować o tym, który kierunek będzie „zamykał”, czyli czy pozostawi miejsce do ataku po prostej (gdzie powinien być obrońca), czy też po skosie (gdzie również powinien być obrońca).
Przyjmujący jako zawodnik linii ataku
W jednej akcji tylko jeden przyjmujący może znajdować się w pierwszej linii. Przyjmujący w zdecydowanej większości przypadków atakuje z lewego skrzydła – zbicie z prawego skrzydła to spory ewenement. Pozycja przyjmującego wymaga od niego szerokiego wachlarzu umiejętności technicznych.
W tym miejscu warto wspomnieć o rodzajach ataków w siatkówce:
- zbicie tenisowe
- plas
- kiwnięcie
- oparcie lub obicie o blok w siatkówce
W przypadku zbicia tenisowego atakujący znajduje się bardzo blisko siatki. Zależnie od ustawienia siatkarz musi wykonać określoną liczbę kroku, by dotrzeć do punktu, z którego wykonana wyskok. Tuż przed odbiciem należy obniżyć środek ciężkości i wykonać zamach. W najwyższej fazie lotu po skoku ciało wygięte jest w pałąk. Piłkę należy uderzyć w najwyższym punkcie zasięgu ręki. Przy uderzeniu należy pamiętać o skłonie tułowia i opuszczeniu ręki, którą nie wykonujemy ataku. W tej postawie siatkarskiej liczy się to, by atak wykonać możliwie jak najbardziej dynamicznie.
Drugi sposób, czyli plas, różni się od zbicia tenisowego jedynie finiszem. W przypadku zbicia uderzamy piłkę w taki sposób, by nadać jej kierunek za pomocą skrętu nadgarstka. Dodatkowo piłka jest uderzona mocno, by nadać jej jak największą prędkość. Z kolei w przypadku plasu mamy do czynienia z lekkim, ukierunkowanym odbiciem piłki w kierunku pola rywala. Trajektorię lotu piłki wyznacza dłoń.
Z kolei kiwnięcie jest przerzuceniem piłki podczas wyskoku w najsłabiej bronione przez przeciwnika miejsce. Tor piłce nadaje ręka poruszana w stawie barkowym; podczas skierowania piłki w dół ramię jest wyprostowane a nadgarstek lekko zgięty.
Nie zawsze udaje się trafić bezpośrednio „w pomarańczowe”, jak w siatkarskim żargonie określa się atak bezpośrednio w boisko rywala. Czasem trzeba uciec się do nieco innych metod. Jedną z nich jest obicie piłki o blok. Ten atak polega na zbiciu w kierunku rąk blokujących w taki sposób, by piłka opuściła boisko lub dotknęła antenki. Wówczas sędzia przyznaje punkty drużynie, która wykonywała atak.
Atak z drugiej linii, czyli tzw pipe
Bez wątpienia jedno z najbardziej spektakularnych zagrań w siatkówce. Polega na ataku przyjmującego ze środka boiska. Musi się on odbić zza linii trzeciego metra. Wyskok musi być niezwykle dynamiczny, a siatkarz powinien na moment zawisnąć w powietrzu. Takie ataki są niezwykle widowiskowe, ale do ich wykonania trzeba spełnić kilka elementów:
- brak błędu w przyjęciu zagrywki
Dogranie do siatki musi być wręcz idealne, podczas przyjmowania zagrywki nie może dojść do żadnego błędu, a rozgrywający musi mieć dostępne wszystkie opcje na poszczególnych pozycjach.
- przyjmujący musi znajdować się „na środku siatki”
Przyjmujący powinien zajmować miejsce w szóstej strefie, czyli za linią trzeciego metra na środku boiska.
- odpowiednie warunki fizyczne i motoryczne zawodnika atakującego
Aby zagrać pipe’a przyjmujący musi wykazać się nie lada dynamiką. Odbicie sprzed linii trzeciego metra powinno być skierowane do przodu i do góry jednocześnie, by całą energię kinetyczną pochodzącą z odbicia „przekazać” piłce.
Wykonywanie zagrywki
Każdy zawodnik (z wyjątkiem libero) wykonuje zagrywkę. Nie inaczej jest z przyjmującymi. Poza atakiem mają oni w swoich rękach także tę potężną broń. Zazwyczaj przyjmujący są zawodnikami, którzy wykonują mocny serwis z wyskoku. Drużyna często czerpie z tego ogromne korzyści, dlatego gracze mają od trenera zielone światło, by ryzykować mocnym serwisem.
Podsumowanie
Przyjmujący powinien być zawodnikiem niezwykle uniwersalnym. W zależności od tego, w której strefie w danej chwili gra, musi on spełniać inne role. Zawodnicy na tej pozycji muszą wykazać się szerokim wachlarzem umiejętności, by stać się ważną postacią drużyny.
