Sporty zespołowe, takie jak piłka ręczna są nie tylko atrakcyjnym sposobem na zdrowe, aktywne hobby, ale również prawdziwą gratką dla widzów i kibiców. Najwięcej emocji budzą nagłe zwroty akcji, zdobywane punkty i ogólnie – widowiskowa gra zawodników na boisku. Aby podtrzymać atrakcyjność gry i zasad fair play – sędziowie dbają o to, aby żadna z drużyn podczas meczu nie grała pasywnie. Co to jest gra pasywna w piłce ręcznej? Sprawdzamy!
Spis treści:
Co to jest gra pasywna w piłce ręcznej?
Piłka ręczna to sport drużynowy, który niestety nie może konkurować popularnością z np. piłką nożną. Niemniej, przebieg rozgrywki jest nie mniej widowiskowy! Mimo wielu wartych uwagi zasad gry w piłkę ręczną, jedną z wartych opisania jest tzw. gra pasywna, a dokładniej jej zakaz.
Gra pasywna w piłce ręcznej polega na przetrzymywaniu piłki przez drużynę przeciwną bez zamiaru zdobycia bramki. Kiedy sędzia zauważy, że przez co najmniej kilkanaście sekund zawodnicy nie podejmują próby rzutu do bramki – może zasygnalizować błąd.
Jak sędzia sygnalizuje grę pasywną?
Jeżeli sędzia podczas meczu uzna, że któraś z drużyn gra pasywnie, unosi prawą rękę. To sygnał ostrzegawczy, który powinien zmotywować zawodników do podjęcia akcji – jeśli tak się nie stanie, sędzia odgwizduje błąd i piłka trafia do przeciwników.
Gra pasywna – po jakim czasie sędzia może ją stwierdzić?
Gra pasywna jest jednym z bardziej nielubianych zagrywek w piłce ręcznej. Gry pasywnej nie lubią zarówno sędziowie, kibice, jak też zawodnicy drużyny przeciwnej. Bezcelowe przetrzymywanie piłki nie prowadzi do niczego – ani zdobycia punktu, ani podjęcia akcji. Jest to typowa gra na zwłokę, którą nie można uznać za fair play.
Zmiany zasad dotyczące gry pasywnej w IHF
W trakcie mistrzostw świata piłki ręcznej w Danii, które odbywały się 5-20 grudnia 2015 roku Międzynarodowa Federacja Piłki Ręcznej (IHF) ogłosiła uczestnikom nowe regulacje, które dotyczą gry pasywnej w piłce ręcznej. Dzięki nim błąd gry pasywnej stał się bardziej przejrzysty i jasny.
Według wielu specjalistów było to niezbędne, ponieważ gra pasywna była dotychczas dość subiektywnym błędem, którego ogłoszenie zależało od opinii sędziów, a nie konkretnych przepisów. Od ogłoszenia zmian, zawodnicy po zasygnalizowaniu gry pasywnej w piłce ręcznej mieli mieć tylko 6 podań do próby zdobycia bramki. Jeśli podań było więcej – sędzia gwizdał błąd i piłka trafiała do przeciwników.
Co ciekawe, Rosjanie (komisja sędziowska ligi rosyjskiej) już w latach 80-tych podejmowali próby uregulowania dopuszczalnego trwania gry pasywnej. Chcieli, aby gra pasywna w piłce ręcznej nie trwała dłużej niż 45-sekund (po tym czasie piłka trafiłaby do przeciwników). Ich próby skończyły się jednak niepowodzeniem.
Kiedy sędzia może stwierdzić grę pasywną?
Gra pasywna w piłce ręcznej może być uznana w określonych sytuacjach:
* gdy osłabiona składem drużyna próbuje grać na zwłokę, nie podejmując żadnych działań, by zdobyć punkt,
* gdy gracz lub bramkarz drużyny przegrywającej tuż przed końcem spotkania wyrzuca piłkę na stronę przeciwników (takie działanie może powodować zyskanie na czasie),
* kiedy zawodnicy przeprowadzający atak umyślnie wprowadzają piłkę na swoją połowę,
* kiedy gracze nie dążą do wprowadzenia piłki na pole drużyny przeciwnej.
Przez takie zagrania widowisko sportowe traci na atrakcyjności, a zawodnicy z drużyny przeciwnej tracą szansę na przejęcie piłki i np. zdobycie punktu. Piłka ręczna jest sportem z natury bardzo szybkim i dynamicznym. Szacuje się, że prawidłowo przeprowadzony mecz składać się może nawet z ponad stu akcji – gra pasywna zmniejsza ich liczbę i sprawia, że rozgrywka staje się bardziej atrakcyjna medialnie.
