Data i miejsce urodzenia: 04.07.1926, Buenos Aires (Argentyna)
Data i miejsce śmierci: 7 lipca 2014 Madryt (Hiszpania)
Narodowość: Argentyna/Hiszpania
Pozycja na boisku: środkowy napastnik
Spis treści:
Największe osiągnięcia
-
Zdobywca Copa America (Brazylia): 1947
-
8-krotny Mistrz Hiszpanii (Real Madryt): 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964
-
5-krotny Zdobywca Pucharu Europy (Real Madryt): 1956 , 1957 , 1958 , 1959 , 1960
-
3-krotny Mistrz Kolumbii (Millonarios FC): 1949, 1951, 1952
-
Zdobywca Pucharu Króla (Real Madryt): 1962
-
Zdobywca Pucharu Interkontynentalnego (Real Madryt): 1960
-
Mistrz Argentyny (River Plate): 1945, 1947
-
2-krony zdobywca Złotej Piłki: 1957, 1959 oraz drugie miejsce w 1956
-
Hiszpański Piłkarz Roku: 1957, 1959, 1960, 1964
-
2-krotny Król Strzelców Pucharu Europy: 1958, 1962
-
5-krotny Król Strzelców Ligi hiszpańskiej (Real Madryt): 1954, 1956, 1957, 1958, 1959
-
Król strzelców Ligi argentyńskiej: 1947
-
Król strzelców Ligi kolumbijskiej: 1951, 1952
-
Zdobywca 23 goli w 31 meczach dla reprezentacji Hiszpanii
-
Zdobywca 6 goli w 6 meczach dla reprezentacji Brazylii
-
Ogółem zdobywca 555 goli w 697 oficjalnych meczach
Wczesne lata
Alfredo Di Stefano urodził się 4 lipca 1926 roku w Barracas — jednej z argentyńskich dzielnic Buenos Aires. Dorastał, grając w piłkę uliczną. W wieku 7 lat zapisał się do lokalnego klubu Unidos y Venceremos. W 1940 roku jego rodzina przeniosła się na wieś. Nie zapomniał o grze w piłkę, grając ze swoim bratem Tulio w Club Social y Deportivo Unión Progresista do 1943 roku. Wtedy wrócił do Buenos Aires.
Kariera klubowa
W 1944 Di Stefano zaczął uczęszczać na treningi piłkarskie do River Plate. Rok później został częścią pierwszego zespołu. Brak szans na grę spowodował wypożyczenie do Huracan, w którym napastnik zdobył 10 bramek w 25 meczach. W kolejnym sezonie powrócił do swego klubu i został królem strzelców rozgrywek i mistrzem kraju. Kolejne lata to ugruntowanie pozycji gwiazdy zespołu.
W roku 1949 Alfredo Di Stefano został wytransferowany do Kolumbii, by grać w klubie Millonarios FC z Bogoty, gdzie występował do roku 1953. Z klubem tym zdobył trzy tytuły mistrzowskie w cztery lata i strzelając odpowiednio: 16, 23, 32 i 19 goli. W sumie w koszulce piłkarskiej Milionarios strzelił 267 bramek w 292 spotkaniach.
W 1953 roku Argentyńczyk przeniósł się do Realu Madryt. Jego debiut przypadł na derby piłkarskie Gran Derbi, w którym „Królewscy” pokonali FC Barcelonę 5:0, a hattrick – 3 bramki zdobył ich najnowszy nabytek! W swym pierwszym sezonie w Hiszpanii napastnik zdobyl 27 goli w 28 meczach – został królem strzelców i mistrzem kraju. W kolejnych latach również strzelał powyżej 20 goli na sezon. W sezonie 1955/56 rozegrano pierwszą edycję Pucharu Mistrzów. Real wygrał rozgrywki po meczu finałowym wygranym ze Stade de Reims 4:3.
W roku 1956 z powodów proceduralnych i limitów dla obcokrajowców w hiszpańskich zespołach Di Stefano został obywatelem Hiszpanii. W kolejnym sezonie Real także zdobył Puchar Mistrzów, mimo że nie został mistrzem kraju. To był pomysł prezesa Los Blancos, Santiago Bernabeu, który także był wiceprezesem Pucharu Mistrzów – wg nowego przepisu zwycięzca danej edycji ma prawo występować w kolejnej, by móc bronic tytułu, nawet jeśli nie zdobędzie tytułu mistrza. Rok później zespół z Madrytu sięgnął po tytuł i – po raz kolejny – po Puchar Mistrzów. Nie inaczej było w kolejnym sezonie. Real w lidze wprawdzie musiał ustąpić Barcelonie, ale najważniejsze trofeum w Europie po raz czwarty z rzędu padło łupem „Królewskich”. Kolejne lata nie były już tak obfite, choć sezon 1961/62 Di Stefano i jego koledzy zakończyli w podwójnej koronie. Sezon 1963/64 był ostatnim dla Di Stéfano w Realu Madryt.
Alfredo Di Stéfano grał w Realu Madryt 11 lat i wygrał 8 mistrzostw Hiszpanii, 1 Puchar Hiszpanii, 2 Puchary Łacińskie, 5 kolejnych Pucharów Mistrzów 1956–1960 (strzelając bramki we wszystkich wygranych przez siebie finałach, w tym hat-tricka w ostatnim), 1 Puchar Interkontynentalny, kilka indywidualnych tytułów, w tym 5-krotnie więcej niż najlepszy strzelec ligi.
Strzelił 418 bramek w 510 meczach, z czego 308 bramek w 396 oficjalnych meczach (49 bramek w 59 meczach w Pucharze Mistrzów), stając się najlepszym strzelcem w historii klubu (rekord ten został poprawiony potem przez Raula i Cristiano Ronaldo).
Karierę piłkarską kończył w Barcelonie, ale nie w klubie znienawidzonym przez Madryckich kibiców, a w Espanyolu. Grał tam przez dwa sezonu i mimo blisko 40 lat radził sobie całkiem dobrze, w 77 występach zanotował 41 bramek.
Kariera reprezentacyjna
W 1947 roku Alfredo di Stefano został po raz pierwszy powołany do reprezentacji Argentyny. Paradoksem jest, że tak wybitny piłkarz ani razu nie uczestniczył w Mundialu. Agentyna zakwalifiowała się wprawdzie do MŚ w 1950 roku, ale ostatecznie odmówiła udziału w imprezie. 4 lata później zespół nie zakwalifikował się do mistrzostw, a sam Di Stefano wystąpił kilka razy w reprezentacji Kolumbii, co jednak nie zostało uznane oficjalne. Dla barw Argentyny strzelił 6 goli w 6 meczach. Po przyjęciu obywatelstwa hiszpańskiego Di Stefano mógł grać w reprezentacji Hiszpanii, jednak nie zdołał się zakwalifikować na MŚ w 1962 roku. Ta sztuka udała się 4 lata później, ale zawodnik doznał kontuzji, która go wyeliminowała z imprezy.
Kariera trenerska
Po zawieszeniu butów na kołku Di Stefano rozpoczął swoją przygodę jak trener piłki nożnej. Trenował osiem klubów z niezłym skutkiem. Z River Plate i Boca Juniors wywalczył mistrzostwo Argentyny. Trenował także ukochany Real Madryt zdobywając Superpuchar Hiszpanii w 1990 roku. Największe jednak osiągnięcia zdobył z Valencią, kiedy to w 1971 roku wywalczył mistrzostwo Hiszpanii, a za drugim podejściem w 1980 roku zdobył z tym klubem Puchar Zdobywców Pucharu.