Data i miejsce urodzenia: 7 czerwca 1970, Itaquaquecetuba
Narodowość: Brazylia
Pozycja na boisku: prawy obrońca
Wzrost: 176 cm
Marcos Evangelista de Morais, znany jako Cafu, przyszedł na świat w brazylijskim mieście Itaquaquecetuba, w stanie São Paulo 7 czerwca 1970 roku w. To jeden z najlepszych prawych obrońców w historii piłki nożnej – zyskał międzynarodowe uznanie dzięki swojej niezwykłej szybkości, wytrzymałości i umiejętnościom defensywnym. W swojej karierze grał w wielu czołowych klubach oraz reprezentował Brazylię na arenie międzynarodowej, zdobywając wiele prestiżowych tytułów i nagród.
Spis treści:
Największe osiągnięcia
Cafu to bez wątpienia jeden z najbardziej utytułowanych piłkarzy w historii piłki nożnej, odnosząc sukesy zarówno na poziomie klubowym, jak i międzynarodowym. Oto niektóre z jego najważniejszych osiągnięć:
Klubowe
São Paulo FC
- Campeonato Paulista: 1989, 1991, 1992
- Copa Libertadores: 1992, 1993
- Puchar Interkontynentalny: 1992, 1993
- Supercopa Sudamericana: 1993
- Recopa Sudamericana: 1993, 1994
AS Roma
- Serie A: 2000/2001
AC Milan
- Serie A: 2003/2004
- Superpuchar Włoch: 2004
- Liga Mistrzów UEFA: 2006/2007
- Superpuchar Europy: 2003, 2007
- Klubowe Mistrzostwa Świata FIFA: 2007
Reprezentacyjne
Brazylia
- Mistrzostwa Świata: 1994, 2002
- Copa America: 1997, 1999
- Puchar Konfederacji FIFA: 1997
Indywidualne
Cafu zdobył także wiele indywidualnych wyróżnień, takich jak miejsce w FIFA 100 – liście najlepszych żyjących piłkarzy świata stworzonej przez Pelé w 2004 roku. Był również wielokrotnie wybierany do drużyn turniejowych na Mistrzostwach Świata i Copa America, co potwierdza jego niepodważalny talent i wpływ na drużyny, w których grał.
W 2002 roku, po zdobyciu Mistrzostwa Świata, Cafu został wybrany do drużyny turnieju FIFA World Cup, co było uznaniem jego niesamowitych występów podczas całego turnieju. Cafu występował na prawej obronie i potrafił całkowicie zdominować tę strefę na boisku, notując ogromną liczbę odbiorów i udanych wślizgów – do tego umiejętność gry ofensywnej pozwalała mu inicjować groźne akcji Canarinhos.
Cafu jest ikoną brazylijskiego i światowego futbolu. Jego osiągnięcia, zarówno na poziomie klubowym, jak i reprezentacyjnym, są świadectwem jego wyjątkowych umiejętności, wytrzymałości i determinacji. Jako zawodnik wyróżniał się nie tylko swoją grą, ale także charakterem, który pozwolił mu na osiągnięcie niebywałych sukcesów.
São Paulo FC – drużyny młodzieżowe zawodnika i pierwsze seniorskie występy
Swoją profesjonalną karierę młody chłopak zaczął w rodzinnym mieście – w São Paulo FC, do którego dołączył w 1988 roku. W klubie tym spędził sześć lat, wraz z drużyną sięgnął po dwa mistrzostwa Campeonato Paulista (w 1989 i 1991 roku). W 1992 roku Cafu z zespołem wygrali Copa Libertadores, pokonując argentyński Newell’s Old Boys w finale. Rok później São Paulo FC powtórzyło ten sukces – tym razem w ostatecznym meczu pokonali chilijskie Universidad Católica. Zespół brylował nie tylko w Ameryce Południowej, czego dowodem jest zdobycie Pucharu Interkontynentalnego w 1992 roku, kiedy to wygrał z FC Barcelona w 1992 roku oraz z AC Milan rok później. Dynamiczny styl gry oraz zdolność do angażowania się w ofensywę i defensywę szybko uczyniły go jednym z kluczowych zawodników drużyny i ściągnęły uwagę europejskich klubów piłkarskich.
Brazylijski obrońca w Realu Saragossa
W 1995 roku Cafu przeniósł się do Europy, podpisując kontrakt z hiszpańskim klubem Real Zaragoza. Chociaż jego pobyt w Hiszpanii był stosunkowo krótki, zaledwie jeden sezon, zdołał się wyróżnić swoją nieustępliwością i wszechstronnością na boisku. Wraz z drużyną zdobył Puchar Zdobywców Pucharów UEFA w 1995 roku, co było jednym z najważniejszych osiągnięć w historii klubu. Cafu rozegrał w Hiszpanii 35 spotkań.
Powrót prawego obrońcy do Brazylii – SE Palmeiras
Po krótkim epizodzie w Hiszpanii, Cafu wrócił do Brazylii, gdzie dołączył do SE Palmeira. Zawodnik nadal demonstrował swoje umiejętności, pomagając drużynie w wygrywaniu meczów i umacniając swoją reputację jako jednego z najlepszych obrońców na świecie. Powrót obrońcy do Brazylii był kluczowy dla Palmeiras, gdyż z jego pomocą drużyna zdobyła Copa Mercosur w 1998 roku.
Cafu w AS Roma
W 1997 roku Cafu ponownie zdecydował się na europejskie wyzwania – podpisał kontrakt z włoskim AS Roma. W stolicy Włoch spędził pięć sezonów, zdobywając mistrzostwo Serie A w sezonie 2000/2001. W tamtym sezonie Cafu był kluczowym elementem zespołu, a jego widowiskowa gra i olbrzymia prędkość zaskarbiłą miłośc fanów – kibice nadali mu przydomek Il Pendolino. W tym czasie Roma prezentowała bardzo atrakcyjny futbol, a szybkość i umiejętność celnego dośrodkowania zrobiła z Brazylijczyka centralną postać.
Reprezentacyjny obrońca w AC Milan
W 2003 roku Cafu zdecydował się na ważny ruch i został zawodnikiem AC Milan. Było to doskonałe posunięcie, gdyż jego kariera nabrała jeszcze większego blasku. W barwach Milanu zdobył Superpuchar Europy w 2003 roku, kolejne mistrzostwo Serie A rok później, a sezon 2006/2007 przyniósł największy triumf – zwycięstwo w Lidze Mistrzów UEFA. Cafu był wówczas starszym zawodnikiem, ale nic sobie z tego nie robił. Grał na najwyższmy poziomie, był jednym z liderów zespołu i doskonale wpasowywał się w układankę taktyczną trenera piłki nożnej Carlo Ancelottiego, przyczyniając się do kolejnych sukcesów – zdobycia Superpucharu Europy oraz Klubowego Mistrzostwa Świata FIFA w 2007 roku.
Kariera w reprezentacji Brazylii – bilans występów
Debiut Cafu w reprezentacji Brazylii przypadł na rok 1990. Obrońca szybko stał się etatowym członkiem drużyny narodowej. W ciągu swojej kariery reprezentacyjnej wystąpił w 142 meczach co uczyniło go jednym z rekordzistów kadry pod względem liczby występów. W barwach narodowych strzelił także 5 bramek.
Mistrzostwa Świata
Jednym z najważniejszych momentów w karierze Cafu były Mistrzostwa Świata w USA w 1994 roku. Tam zdobył swoje pierwsze Mistrzostwo Świata. Zaczynał turniej jako rezerwowy, ale szybko przebił się do pierwszej jedenastki i zagrał w finale, przyczyniając się do zwycięstwa nad Włochami po serii rzutów karnych. Odegrał w zespole kluczową rolę, zwłaszcza w defensywie.
Cztery lata później, na MŚ we Francji, Cafu ponownie był liderem zespołu, który dotarł do finału, choć tym razem Brazylia musiała uznać wyższość gospodarzy. Turniej we Francji i sam mecz finałowy był trudnym okresem dla Brazylii i dla jej największej gwiazdy, Ronaldo.
W 2002 roku, podczas Mistrzostw Świata w Korei Południowej i Japonii, Cafu był już kapitanem reprezentacji. Ze swoich zadań wywiązywał się wspaniale i Brazylia sięgnęła po tytuł. Jego nieustępliwość, przywództwo i zdolność do mobilizowania zespołu były kluczowe. W meczu finałowym Canarinhos pokonali Niemców 2:0, a Cafu mógł wznieść puchar jako kapitan, co było jednym z najbardziej pamiętnych momentów w historii brazylijskiego futbolu. Dzięki temu triumfowi Cafu stał się jedynym piłkarzem w historii futbolu, który zagrał w trzech kolejnych finałach Mistrzostw Świata, zdobywając dwa złote medale.
Copa America
Oprócz sukcesów na Mistrzostwach Świata, Cafu zdobył także dwa tytuły mistrzowskie w najważniejszym turnieju Ameryki Południowej – Copa America. W 1997 roku, w Boliwii, Brazylia sięgnęła po tytuł po raz pierwszy od ośmiu lat, a Cafu był jednym z najlepszych zawodników na tym turnieju. Cztery lata później, na turnieju w Kolumbii, Brazylia ponownie święciła triumfy, a Cafu po raz kolejny odegrał kluczową rolę w sukcesie drużyny.
Puchar Konfederacji
W 1997 roku odbyła się pierwsza edycja Pucharu Konfederacji FIFA. Brazylia zdominowała ten turniej, pewnie zdobywając tytuł. Cafu, rzecz jasna, był kluczowym graczem – miał mnóstwo rajdów prawą flanką, doskonale też spisywał się jako obrońca. W meczu finałowym Brazylia rozgromiła Australię aż 6-0. Po 3 bramki strzelili w tym meczu Ronaldo i Romario.
