Data i miejsce urodzenia: 18.02.1967, Caldogno (Włochy)
Narodowość: Włochy
Pozycja na boisku: Napastnik
Największe osiągnięcia
- Wicemistrz Świata: 1994 (USA)
- Trzecie miejsce na MŚ: 1990 (Włochy)
- Zdobywca Pucharu UEFA (Juventus): 1993
- 2-krotny Mistrz Włoch: 1995 (Juventus), 1996 (AC Milan)
- Zdobywca Pucharu Włoch (Juventus): 1995
- Zdobywca Złotej Piłki France Football: 1993, drugi w 1994
- Najlepszy Piłkarz Roku FIFA: 1993
- Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer: 1993
- Znalazł się w Włoskiej Drużynie Marzeń wszech czasów: 2000
- Uplasował się na 16. miejscu najwybitniejszych piłkarzy wszech czasów według World Soccer
- Znajduje się w jedenastce wszech czasów w klubach Juventus i Brescia
- Zdobywca 27 goli w 56 występach dla reprezentacji Włoch
- Zdobywca 9 bramek na trzech MŚ: 1990, 1994, 1998
- Ogółem zdobywca 245 goli w 544 meczach seniorskich
Wczesne lata
Roberto Baggio urodził się we włoskim mieście Caldogno 18 lutego 1967 roku. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w lokalnym klubie, gdzie został wybrany do drużyny młodzieżowej jako dziewięciolatek. Cztery lata później został piłkarzem Vicenzy, gdzie doczekał się seniorskiego debiutu.
Kariera klubowa
Dobre występy w Serie B zaowocowały zainteresowaniem większych klubów i tak – w roku 1985 – Baggio trafił do AC Fiorentina – klubu z najwyższej klasy rozgrywkowej we Włoszech. W swoim pierwszym sezonie Włoch trafiał do siatki rywali dziewięciokrotnie. W sumie podczas 5 lat spędzonych w Fiorentinie rozegrał 94 spotkania i strzelił 39 bramek. W roku 1989 wraz z klubem dotarł do finału Puchru UEFA, który przegrał z Juventusem. Rok później był już zawodnikiem Starej Damy. Pierwsze dwa sezony były udane dla napastnika – w sumie strzelił w nich ponad 30 bramek. Znakomity był zaś sezon 1992/93, w którym Juventus wygrał w Pucharze UEFA. W półfinałach i finale piłkarze Juve strzelili w sumie 9 bramek, a autorem 5 z nich był właśnie Baggio. Do tego dołożył 21 goli w lidze. Drużyna nie mogła jednak wgrać mistrzostwa z uwagi na bardzo gwiazdorski zespół Milanu. Znakomita gra napastnika została zwieńczona nagrodami Złotej Piłki dla najlepszego piłkarza Europy i FIFA dla najlepszego piłkarza świata. Natchniony Baggio w końcu poprowadził Juventus do zwycięstwa w lidze w roku 1995. Był to jego ostatni sezon w Starej Damie. W kolejnym reprezentował już barwy AC Milan, z którym także wygrał ligę. Dwa sezony w koszulce piłkarskiej Milanie oznaczały rozbrat z reprezentacją, bowiem Roberto nie zawsze był pierwszym wyborem trenera piłki nożnej.
W 1997 roku Włoch przeszedł do Bolonii. Bardzo dobra gra – 22 strzelone bramki – zaowocowała kolejnym transferem piłkarskim – tym razem do Interu Mediolan. Nie grał tam jednak pierwszych skrzypiec – popadł w konflikt z trenerem i w roku 2000 trafił do Brescii, w barwach której zakończył swą wspaniałą karierę w sezonie 2003/2004.
Kariera reprezentacyjna
Roberto Baggio po raz pierwszy zagrał w meczu reprezentacji w 1988. Wystąpił na trzech mundialach: w roku 1990, 1994 oraz 1998. Podczas pierwszego z nich Włoch nie wystąpił w pierwszych dwóch meczach. W swym pierwszym spotkaniu strzelił jedną z najpiękniejszych bramek w historii mistrzostw – po rajdzie niemal z połowy boiska. Włosi przegrali półfinał z Argentyną, ale w meczu o trzecie miejsce wygrali z Anglią – Baggio strzelił w tym spotkaniu bramkę.
W kolejnych mistrzostwach napastnik stanowił o sile reprezentacji. Wówczas był uważany za najlepszego płkarza świata. W samym turnieju strzelił pięć bramek, wydatnie wspomagając swój zespół w awansie do fianłu. W ostatnim meczu Włosi spotkali się z Brazylią i jej gwiazdą Romario. Po regulaminowym czasie był bezbramkowy remis – konieczne były zatem rzuty karne. Decydującą jedenastkę wykonywał właśnie Baggio. Spudłował i tytuł mistrzów świata przypadł Canarinhos.
Dobra postawa w Bolonii sprawiła, że niepowoływany wcześniej Baggio znalazł się w kadrze na mistrzostwa we Francji w 1998 roku. Już w pierwszym meczu strzelił bramkę (przeciwko Chile) stająć się pierwszym włoskim piłkarzem, który strzelał bramki na trzech mundialach. Francuska przygoda zakończyła się na ćwierćfinale, kiedy to Francja z Zidanem w składzie okazała się lepsza w konkursie rzutów karnych.
Na dwa kolejne wielkie turnieje (Euro 2000 i MŚ 2002) nie został powołany. Karierę reprezentacyjną zakończył 28 kwietnia 2004 roku w meczu przeciwko Hiszpanii.